بروز اثرات سوء کمبود مواد معدنی و عناصر کم مصرف در جیره دام و طیور موجب استفاده از مکمل های معدنی یا آلی این عناصر شده است. منگنز، یکی از عناصر کم مصرف جیره است که به دلیل عملکردهای ویژه خود از اهمیت بسزایی برخوردار است.

نقش منگنز در عملکرد دام و طیور

• حفظ سلامت استخوان
• تنظیم میزان گلوکز در خون
• کوفاکتور آنزیم‌های دخیل در متابولیسم کربوهیدرات‌ها، لیپیدها و اسیدهای آمینه
• بهبود عملکرد تولید مثلی
• محافظت از بدن در برابر استرس اکسیداتیو به عنوان کوفاکتور آنزیم سوپر اکسید دسموتاز
• سنتز و ترشح آنتی بادی و حفظ سلامت حیوانات
• افزایش گیرایی دام، بهبود وضعیت تولید مثلی، کاهش بروز سقط جنین
• کاهش نرخ تولید با وزن پایین

منگنز گلیسینات

علی رغم اهمیت تأمین منگنز، همچنان استفاده از منابع غیر آلی با پایداری نامناسب و زیست فراهمی پایین این عنصر متداول است. واکنش منگنز غیر کیلاته با لیگاندهای واکنش پذیری همچون اگزالات و کربنات، در مرحله بلع، موجب تشکیل ترکیبات پایدار و غیر قابل جذب منگنز اگزالات یا منگنز کربنات می‌شود. این امر دسترسی حیوانات به منگنز را کاهش داده و به جبران آن به منظور تأمین نیاز دام و طیور مقادیر بالاتری از نمک‌های معدنی مرسوم (مانند سولفات ها، اکسیدها و …) در جیره مورد استفاده قرار می‌گیرد. همچنین، استفاده از مقادیر بالا این عناصر در جیره با افزایش دفع و ایجاد آلودگی های زیست محیطی همراه است. به منظور جلوگیری از بروز چنین مشکلاتی، تشکیل کیلات منگنز با انواع لیگاند‌های آلی و اسیدهای آمینه در جهت حفظ پایداری و افزایش زیست فراهمی انجام می‌گیرد.
کیلات منگنز گلیسینات حاصل تشکیل پیوند کوئوردیناسیون مابین یک یون معدنی منگنز با دو مولکول اسید آمینه گلایسین، به عنوان کوچک ترین اسید آمینه، است. این ماده به دلیل ثابت پایداری و وزن مولکولی پایین لیگاند، ساختاری کارآمد برای استفاده در جیره می‌باشد. منگنز گلاسینات هنگام عبور از محیط پیش روده بسیار پایدار بوده و این ویژگی اجازه حرکت به سمت اندام‌ها و بافت‌های هدف را داده و میـــزان استفاده از مواد معدنی کم مصرف جیره را به حداقل می رساند.

آنالیز ترکیبات کیلات منگنز گلیسینات ۲۲٪

سرانه مصرف پیشنهادی

وابسته به شرایط سلامت حیوان، نوع جیره و هدف استفاده از محصول، میزان مناسب مصرف با توجه به نظر متخصص تغذیه یا دامپزشک تعیین شود.