پری‌بیوتیک

با توجه به رابطه بین سلامتی و توازن فلور میکروبی روده، در سال‌های اخیر استفاده از پری‌بیوتیک‌ها به عنوان ترکیبات غذایی فرا‌سودمند با هدف کمک به تغییر تعادل باکتریایی روده به سمت باکتری‌های بالقوه مفید مورد توجه قرار گرفته است. پری‌بیوتیک تغییرات مطلوبی را در روده غیرنشخوارکنندگان مانند طیور، خوک، خرگوش و غیره برای تقویت سلامت روده و بهبود کیفیت محصول نشان می‌دهد. در نشخوارکنندگان، پری‌بیوتیک باعث کاهش نیتروژن آمونیاک شکمبه، تولید متان، افزایش سنتز پروتئین میکروبی و افزایش وزن در گوساله‌ها می‌شود. موادی که به عنوان پری‌بیوتیک مصرف می‌شوند نباید در بخش‌های فوقانی دستگاه گوارش هضم و جذب شوند، بلکه توسط آنزیم‌های میکروبی میکروفلور مفید روده تجزیه شوند و مواد متعددی ازجمله اسید‌های چرب زنجیره کوتاه، اسید‌های آمینه، پلی آمین‌ها، عوامل رشد، ویتامین‌ها و آنتی‌اکسیدان‌های غیرقابل ساخت را برای بهبود فعالیت عملکردی مخاط روده فراهم سازند. تولید اسید‌های چرب زنجیره کوتاه و اسید لاکتیک ناشی از تخمیر پری‌بیوتیک منجر به کاهش pH روده می‌شود که شرایط مناسبی را برای رشد باکتری‌های اسید لاکتیک فراهم می‌کند.

ویژگی‌های یک پری‌بیوتیک مناسب

• بیماری‌زا نباشد.
• توسط آنزیم‌های گوارشی هیدرولیز نشده و از سطح اپیتلیال دستگاه گوارش جذب نشود.
• باعث غنی‌سازی یک یا تعداد محدودی از باکتری‌های مفید شود.
• باعث تغییر فلور میکروبی روده و فعالیت‌های آن‌ها شود.
• به راحتی با سایر مواد غذایی مخلوط شده در محیط روده پایدار باشد.
• مقاومت در برابر اسید معده و صفرا داشته باشد.
• تخمیر آن نباید منجر به تولید متابولیت سمی شود.
• سیستم ایمنی را تنظیم کند.
• جاذب مایکوتوکسین باشد.
• مقاوم به آنتی‌بیوتیک باشد.
• اقتصادی باشد.

انواع پری‌بیوتیک‌ها

پری‌بیوتیک پِری‌گُلد

پری‌بیوتیک‌ها فیبر‌های کربوهیدراتی غیر قابل هضم هستند که منبع کربن مناسبی برای رشد باکتری‌ها یا مخمر‌های مفید در روده بزرگ می‌توانند باشند و به رشد آن‌ها کمک می‌کنند. از مهم‌ترین موادی که پتانسیل پری‌بیوتیکی داشته می‌توان به الیگوساکارید‌ها، نشاسته‌های مقاوم به هضم، اینولین اشاره کرد که، به‌عنوان یک مکمل یا افزودنی برای ارتقای کیفیت سلامت به مواد غذایی اضافه می‌شوند.

از این رو با توجه به ضروریت استفاده از پری‌بیوتیک‌ها در خوراک، تولید یک پری‌بیوتیک حاوی مواد مؤثر تحولی شگرف در صنعت دام و طیور ایجاد می‌کند.

پری‌بیوتیک پری‌گلد حاوی ترکیبات مؤثره مانان الیگوساکارید‌ها، فروکتوالیگوساکارید‌ها، گلوکان‌ها، اینولین است که در ادامه به اختصار ویژگی‌های آن‌ها شرح داده می‌شوند.

برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص محصول و نحوه مصرف آن با کارشناسان مهندسی خدمات پس از فروش گروه تولیدی دانش‌بنیان سپاهان‌دانه تماس حاصل فرمایید.

اینولین

اینولین‌ها به عنوان فیبر‌های غذایی محلول و قابل تخمیری شناخته می‌شوند که متعلق به خانواده فروکتان هستند. اینولین‌ها به دلیل فراوانی در منابع مختلف، جایگاه اول را در فهرست پری‌بیوتیک‌ها دارا می‌باشند. اینولین از نظر ساختار شیمیایی متشکل از واحد‌های فروکتوز با پیوند‌های گلیکوزیدی منتهی شده به یک واحد گلوکز است. این نوع پیوند‌های گلیکوزیدی توسط آنزیم‌های هیدرولاز گوارشی قابل تجزیه نیستند. مکانیسم اثر اینولین بر سلامت بدن به دو صورت مستقیم و غیر‌مستقیم دسته‌بندی می‌شود.

بیفیدیوباکتریوم‌های روده با تخمیر اینولین تولید اسید‌های چرب کوتاه زنجیر می‌کنند که باعث کاهش اسیدیته، افزایش تحرک روده‌ای و تقویت ایمنی روده در برابر عوامل پاتوژن می‌شود. یکی از اثرات دیگر مصرف اینولین کمک به جذب بهتر آب و الکترولیت‌ها، کلسیم، آهن و منیزیم است. همچنین اینولین به دلیل فعالیت آنتی‌اکسیدانی و اثرات ضد‌التهابی خود بطور غیر مستقیم بر سلامت دستگاه گوارش اثردارد.

فروکتوالیگوساکارید‌ها

فروکتوالیگوساکارید‌ها (FOS) قند‌های گیاهی موجود در بسیاری از میوه‌ها و سبزیجات هستند که به طور مصنوعی هم تولید می‌شوند. ساختار شیمیایی آن‌ها شامل زنجیره‌ای از واحد‌های فروکتوز با یک واحد گلوکز انتهایی است. آنزیم‌های گوارشی انسان قادر به هیدرولیز این نوع پیوند‌های گلیکوزیدی نیستند. FOS منبع خوبی از فیبر خوراکی محلول غیر قابل هضم است که از قسمت‌های ابتدایی دستگاه گوارش عبور کرده و در روده بزرگ توسط باکتری‌های مفید هضم می‌شود. بیفیدوباکتری‌های موجود در روده آنزیم با ترشح آنزیم بتا فروکتوزیداز موجب هیدرولیز FOS می‌شوند و باعث کاهش قابل توجهی در باکتری‌های خطرناک منتقله از طریق غذا، مانند سالمونلا، فوزوباکتریوم و کلستریدیوم می‌شوند. FOS اثراتی همچون کاهش یبوست و کاهش سطح‌تری گلیسرول، فسفولیپید‌ها و کلسترول سرم و نیز جذب بهتر کلسیم و منیزیم و مهار تولید آنزیم‌های ردوکتاز را دارا می‌باشد.

بتاگلوکان‌ها

بتاگلوکان‌ها پلی‌ساکارید‌های تشکیل شده از واحد‌های گلوکزبا اتصالات گلیکوزیدی می‌باشند که توسط آنزیم‌های گلوکاناز دستگاه گوارش قابل تجزیه نیستند. نوع اتصالات و وزن مولکولی بتاگلوکان بین منابع گوناگون متفاوت است که روی ویسکوزیته بتاگلوکان در دستگاه گوارش اثر دارد.

مکانیسم‌های احتمالی بتاگلوکان به عنوان یک پری‌بیوتیک، تولید اسید‌های چرب با زنجیره کوتاه بخصوص اسید‌استیک، اسید بوتریک و اسید پروپیونیک است که روی کاهش کلسترول و تأمین انرژی اثر دارد. همچنین بتاگلوکان‌ها به عنوان محرک سیستم ایمنی هم شناخته می‌شوند. هنگامی که بتاگلوکان‌ها به روده می‌رسند، توسط M-cell‌ها به سلول‌های سیستم ایمنی عرضه می‌شوند.
M-cell‌‌ها سلول‌های اختصاصی انتقال ماکرومولکول‌ها از لومن گوارشی به بافت‌ها و غدد لنفاوی هستند. بتاگلوکان‌ها با عرضه به ماکروفاژ‌ها، سبب افزایش فعالیت بیگانه خواری و ترشح سایتوکاین‌ها، اینترلوکین و… می‌گردند که تکرار این عمل سبب افزایش پاسخ ایمنی بدن می‌شود. تحریک سطوح بالای ایمنی غیر اختصاصی، نهایتاً موجب فعال شدن لنفوسیت‌های B و T و افزایش سطح ایمنی اختصاصی می‌شود. همچنین بتاگلوکان باعث افزایش اثربخشی واکسن‌ها به ویژه واکسن بیماری نیوکاسل در جوجه‌ها می‌شوند.

مانان الیگوساکارید

الیگوساکارید مانان (MOS) یکی از مهم‌ترین ترکیبات پری‌بیوتیکی است که از دیواره سلولی مخمر ساکارومایسس سرویزیه حاصل می‌شود. MOS از طریق اتصال به تاژک‌ها و بلاک کردن لکتین باکتری‌های بیماری‌زا مانند اشریشیا اکلای و سالمونلا سبب آگلوتینه و تجمع این باکتری‌ها می‌شود و از کلونیزاسیون در دستگاه گوارش جلوگیری کرده و دفع آن‌ها را از سیستم گوارشی تسهیل می‌کند. علاوه بر این، فلور گوارشی مفید در روده از MOS به عنوان منبع انرژی برای رشد و تکثیر استفاده می‌کنند.

فواید مصرف پری بیوتیک‌ها:

• بهبود عملکرد دستگاه گوارش، سوخت و ساز بدن، هضم و جذب بهتر غذا
• محرک رشد باکتری‌های مفید و کاهش سرعت عبور آن‌ها از دستگاه گوارش
• کاهش اسیدیته دستگاه گوارش
• کاهش سطح متابولیت‌های نیتروژنی
• کاهش مشکلات ناشی از مصرف آنتی‌بیوتیک‌ها و کاهش ایجاد سویه‌های میکروبی مقاوم به آنتی‌بیوتیک
• افزایش محصولات اسید‌های چرب کوتاه زنجیر
• افزایش جذب مواد معدنی مانند کلسیم

میزان مصرف پیشنهادی (طیور): 

دوره آغازین: 0/75-1/5 کیلوگرم در تُن خوراک

دوره پایانی: 0/5 کیلوگرم در تُن خوراک

میزان مصرف پیشنهادی (دام):

گوساله: 5-10 گرم در روز / راس

گاو شیری: 10-15 گرم در روز / راس